In de jaren zestig van de vorige eeuw heeft de zogenoemde ‘zilverpapieractie’ van het Utrechts Nieuwsblad heel veel invalide inwoners van Utrecht blij gemaakt. De verzorgingsstaat was ‘iets anders’ ingericht dan de huidige en een invalidenwagen lag beslist niet binnen ieders bereik. De redactie van het Utrechts Nieuwsblad bedacht een geslaagde actie om invalidenwagens te schenken uit de opbrengst van zilverpapier, dat daarvoor op grote schaal verzameld werd.
Het waren de doppen van melkflessen en de verpakkingen van sigaretten enz. Natuurlijk schreef de krant ook over de gelukkigen die een invalidenwagen in ontvangst mochten nemen. Zo stond in het Utrechts Nieuwsblad van 19 maart 1964 het volgende artikel:
U.N.- ‘zïlverpapieractie’
Mevr. Ritmeester kreeg 112de invalidenwagen
(Van een onzer verslaggevers)
Het is een van de mooiste dagen van mijn leven vertelde woensdagavond een dolgelukkige mevrouw M.S. Ritmeester-Langohr, St.-Bonifaciusstraat 33 te Utrecht, toen zij in tegenwoordigheid van de heer H.A. Hietbrink, voorzitter van de afdeling Utrecht van de Algemene Nederlandse Invalidenbond, de 112 de invalidenwagen in de U.N.-operatie Zïlverpapier, in ontvangst nam.
Bij deze vreugdevolle gebeurtenis in de St.-Bonifaciusstraat waren ook aanwezig de Amerikaanse sergeantmajoor Carl E. Hopkins van de vliegbasis Soesterberg en zijn echtgenote. Zoals bekend heeft de heer Hopkins eind januari ruim 80 kilo capsules geschonken aan de U.N.-actie, als resultaat van een inzameling onder de Amerikaanse militairen op de vliegbasis.
Mevrouw Ritmeester, die 10 april haar 38e verjaardag hoopt te vieren, vond deze wagen met verstelbare rugleuning een fantastisch verjaardagscadeau. Ik had er helemaal niet op gerekend, vertelde zij.
Vanaf haar achttiende jaar heeft mevrouw Ritmeester gesukkeld met een chronische ziekte, die in de loop der jaren vrijwel haar gehele lichaam aantastte. De laatste twee jaren was zij zelfs gedwongen om volkomen bedrust te houden. Ondanks deze handicap heeft mevrouw Ritmeester steeds getracht zoveel mogelijk bij alle gebeurtenissen toch betrokken te blijven. Op mijn leeftijd wil je nog niet uitgeschakeld zijn zegt zij.
Als het nu goed weer wordt dan kan ik er fijn uit. Ik ben nog maar één keer in het Julianapark geweest, maar nu krijg ik de gelegenheid daar van de natuur te genieten. Over belangstelling heeft mevrouw Ritmeester nooit te klagen gehad en ook nu zij in het bezit is van deze invalidenwagen hebben reeds velen uit de omgeving van de St.-Bonifaciusstraat aangeboden met haar te gaan rijden.
Een andere mogelijkheid is nu dat mevrouw Ritmeester in de gelegenheid zal zijn om in de toekomst kerkdiensten bij te wonen. Tot nu toe luisterde zij via de bandjes op een geleende bandrecorder naar de predikaties, maar binnen niet al te lange tijd zal er een nieuwe wereld voor haar worden geopend. Zij keert terug in het leven, van waaruit zij zich zovele jaren noodgedwongen moest terugtrekken. Een gelukkige moeder en vader temidden van hun vier kinderen Wim (17) Lieneke (16); Joop (13); en Sibilla (11) zien de toekomst met vreugde en dankbaarheid tegemoet.
Dankbaar voor de moeite en de offervaardigheid van tientallen mensen die met kleine en grote giften de U.N.-actie tot een zo groot succes doen uitgroeien. Een gezin is dankzij de inspanningen die tallozen zich getroosten gelukkig gemaakt. Geen medelijden, maar medeleven wordt er gevraagd door deze gehandicapte mensen. Uit het feit dat opnieuw een wagen kon worden uitgereikt is gebleken, dat deze woorden door velen niet worden misverstaan.
STRALEND VAN geluk zit mevrouw Ritmeester in de nieuwe wagen te midden van haar echtgenoot en haar vier kinderen. Van links naar rechts: Wim (17); Lieneke (16); de heer W. Ritmeester; Joop (13); zuster M. van Kouterik en Sibllla (11)
