Het kwam natuurlijk niet zo vaak voor: een auto in het Amsterdam-Rijnkanaal. Vandaar dat het gebeuren wel de krant haalde. In het Utrechts Nieuwsblad van 31 mei 1960 lezenw e hierover het volgende:
AUTO REED AMSTERDAM-RIJNKANAAL IN
Maandagavond reed de 53-jarige bakker G.J.C. van Hunink met zijn auto het water van het Amsterdam-Rijnkanaal te Utrecht in, ter hoogte van de Theo Thijssenlaan. Terwijl de wagen nog dreef heeft de bestuurder het portier van de auto geopend, waardoor hij er uit kon klimmen.
De oorzaak van het ongeval is volgens het politierapport dat de bakker te laat bemerkte dat een voor hem rijdende auto, bestuurd door de 19-jarige mejuffrouw W.H.A. Bots linksaf wilde slaan. Hij trapte snel op de voetrem, waardoor de auto begon te slingeren en verloor de macht over het stuur. Via het rijwielpad reed hij het water in. De eigenaar is tegen W.A. verzekerd. De auto is door de brandweer op het droge gebracht.
Maandagavond reed de heer G.J.C. van Hunink uit Maarssen op de Amsterdamsestraatweg in de Utrechtse wijk Zuilen het Merwedekanaal[1] in, toen hij scherp uitweek voor de voor hem voorsorterende mej. W.H.A. Bots uit Maarssen. Onder grote belangstelling werd de wagen op het droge gehesen.
[1] Het fotobijschrift heeft het over het Merwedekanaal, in het artikel zelf staat het juiste: Amsterdam-Rijnkanaal. Het oorspronkelijke Merwedekanaal werd na uitbreiding omgedoopt tot Amsterdam-Rijnkanaal. (maar het water was in allebei de kanalen nat)
Een ondernemersvorm die je niet zo een twee drie nog terugvindt is het beheren van een badhuis. Zuilen kende er een, aan de Dieselweg, en het werd vele jaren bestierd door de heer Van Driesum. Hij wordt door heel veel oudere Zuilenaren nog herinnerd als de man die met (on)behoorlijk bonken op de douchedeur je tot meer snelheid maande. Er stond een bepaalde tijd voor, maar eenmaal onder de douche was die tijd zo vergeten! Je kon er niet alleen onder de douche, er waren ook kuipbaden om het vuil van de afgelopen week van je af te wassen.
Ja, u leest het goed: van de afgelopen week. Er werd wat minder intensief ‘gebadderd’ dan tegenwoordig, maar daar lag een aantal redenen aan ten grondslag. Een ervan was natuurlijk het nog ontbreken van douches in de meeste woningen in Zuilen.
Dat betekende onder meer dat de jeugd ‘in de teil’ ging. Bij gezinnen met meerdere kleine kinderen was het, als kind zaak goed op te letten. Het was namelijk niet ongebruikelijk dat meerdere kinderen in hetzelfde badwater gewassen werden. Als wat oudere had je dan al snel door hoe te handelen: ach laat broertje maar eerst, dan ga ik dadelijk wel (en dan heb ik lekker schoon water).
Bent u er nog? Een teil met handwarm water is tegenwoordig toch niet zo’n probleem, zegt u, maar… er waren ook nog nauwelijks geisers of boilers. Hieruit vloeit vanzelf voort dat als het badwater veel afgekoeld was, er schoon water in de teil ging. Weer ‘handwarm’. Dat hield in dat met warm water uit de fluitketel op het gas de temperatuur van het water in de teil op een aangenaam warmteniveau gebracht werd.
Maar ook wasmachines waren nauwelijks aanwezig. Zo kwam het dat het (maandagse) wasprogramma een nogal intensieve bezigheid was. Het begon meestal al op zondagavond. Dan werd de ketel met de kookwas voor aanstaande maandag alvast op het gas gezet. Maandag was een algemeen erkende wasdag. De hele dag was ‘moeder de vrouw’ in de weer met schrobben, wringen, soppen en spoelen (zakje blauw). Meestal deed zij dit op het ‘plaatsje’ achter het huis. Ook ’s winters!
Daarna kon het drogen een aanvang nemen. Weer geen machine om deze klus van haar over te nemen, dus werd de was opgehangen op een houten spijlenrekje dat om de kachel werd gezet of bij droog vriesweer aan de lijnen achter het huis. De was bevroor en hing stijf aan de lijn. En zomers dan? Dan hing de was met mooi weer natuurlijk ook buiten, maar als het regende waren in de meeste huizen ergens (op zolder, bijkeuken, overloop) waslijnen gespannen waar de was dan (soms dagenlang) droog hing te worden. In dit kader bezien is het eigenlijk nog een wonder dat je iedere week schoon ondergoed kreeg.
Wie herinnert zich trouwens nog dat de op die zolder gespannen waslijnen, meestal van ongeplastificeerd (dat woord bestond nog niet eens!) ijzerdraad, zich ook uitstekend leenden als antenne voor de kristalontvangertjes die je bouwde en waarmee je Hilversum 1 en 2 kon ontvangen? En dat ze zo’n lekkere herrie maakten als je eraan trok?
Afijn, terug naar het badhuis. Goed dus dat de gemeente Utrecht het belang van het badhuis inziet. Dat blijkt uit dit knipsel uit het Utrechts Nieuwsblad van 30 mei 1958
… De gemeente gaat het badhuis Dieselweg verder exploiteren en dat is maar gelukkig ook, want het voorziet bepaald in een dringende behoefte, zo merkte het lid van de Gemeenschapsraad Zuilen op. De heer Hoeflaken bracht voor deze voordracht zijn speciale dank over. Aandacht vroeg de heer Hoeflaken ook voor de speelterreinen in het algemeen in de wijk Zuilen.
Het blijft een bijzondere aanwezige: de zwaan in het Niftarlakeplantsoen. Al een halve eeuw komt daar het voorjaar in beeld met een nieuw zwanennest. In 1967 reden voor de redactie van het Utrechts Nieuwsblad om hier aandacht aan te schenken. Dat deed men op 29 mei 1967:
IN DE VIJVER langs het Niftarlakenplantsoen in Utrecht doet een zwaan haar zwanenplicht. Trouwens ook de heer zwaan is zich bewust van de betekenis van hetgeen zijn wijfje doet in het belang van het behoud van de zwanenstand. Hij houdt nieuwsgierige soortgenoten op een afstand. Het nest waarop de zwaan zit te broeden bevindt zich aan de zijde van de vijver die uitkomt op de Prinses Irenelaan.
Een sportvereniging, die actief was op ’t Zand, was de volleybalvereniging ‘ ’t Zand’. Deze keer laat ik het graag aan de heer L. van den Heuvel over, om u over deze vereniging te informeren. Hij was lid van deze vereniging en schrijft het volgende:
‘Het is begonnen met een trapveldje naast het voormalige politiebureau van Zuilen. Daar voetbalde de jeugd van de De Bazelstraat en de Van der Pekstraat er lustig op los. Tot iemand op het idee kwam om te gaan volleyballen. Twee palen werden er gezet en een zelf gemaakt netje gevlochten en dat moest het dan zijn. Allemaal erg primitief. De agenten zaten vanuit hun raam te kijken en hadden er ook plezier in. Zij staken de koppen bij elkaar om te zien of ze hun net met een echte volleybal aan ons beschikbaar mochten stellen.
Agent Rijsemus kwam daar op een zekere dag mee aanzetten, maar toen konden we nog niet volleyballen. Genoemde agent, de heer Munnikhof en Andries van Dijk hebben toen een vergadering uitgeschreven en zo op 22 september 1952 de vereniging opgericht. Die moest natuurlijk “Volleybalvereniging ’t Zand’’ heten. Het bestuur werd aangevuld met de ouders van Maaren, Lodder en Benschop.
De vereniging bestond, het net en de bal waren er, maar iemand om ons te trainen hadden we niet. Tot er op een dag de twee broers Groeneveld langs kwamen en dat getob van ons zagen. Als getrainde spelers van S.V.V. boden zij aan om ons het volleybal bij te brengen. Wim werd later trainer/speler. Elke week werd, voorafgaand aan de wedstrijden, bij hem thuis de techniek door genomen.
Natuurlijk moet hierbij nog vermeld worden dat we achter de De Bazelstraat toen een verhoogd veld hebben gemaakt, dat aan de vereiste afmetingen voldeed. Eerst hebben we een soort terp gemaakt en daar dan graspollen op. – Grond en gras was er ruim voldoende achter de De Bazelstraat. – Toen nog nat houden. Dat gebeurde met aan elkaar gekoppelde waterslangen vanuit huis. Na een paar weken konden we dan eindelijk tegen andere teams gaan oefenen. Later deden we dat in de gymzaal in Oud-Zuilen. We werden toen zelfs door de militairen in Doorn uitgenodigd om tegen hen te spelen. Daarvoor zijn we met een grote bus gehaald en weer teruggebracht. Toernooien in de buitenlucht werden met succes afgesloten. De wedstrijden werden altijd goed bezocht in de gymzaal van de U.L.O. (later M.U.L.O.) aan de Prinses Irenelaan, ook onze ‘‘thuiszaal’’.
De stap naar de NeVoBo-competitie was de volgende. In de genoemde gymzaal speelden soms andere teams hun uitwedstrijden. Wij oefenden dan in andere zalen waarbij er twee waren waarvan een stuk van de achterwand meetelde als speelveld. Het vervoer ging met een busje dat gereden werd door Van den Berg uit de Van der Pekstraat.
Dat we een goede basis hadden opgebouwd bleek wel uit de resultaten. Het team stoomde in één keer door van de derde klasse naar de overgangsklasse. Grote klasse dus. Hoofdklasser Henk Huisman werd ingeschakeld om ons te trainen. Toen het team ook daar kampioen werd begon voor ’t Zand het grote werk in de Hoofdklasse. Te vergelijken met de eredivisie van nu. Dat was wel een maatje te groot voor ons en we werden er net zo hard weer uitgeslagen als dat we er ingekomen waren.
Toch speelde de jongens van volleybalvereniging ‘‘ ’t Zand’’ wel tegen ploegen waar het Nederlands team uit gevormd werd!
Inmiddels was de vereniging uitgegroeid met damesteams en jeugd-teams. Het eerste kampioensteam in de derde klasse bestond uit Cor Lodder, Roel Benschop, Nol Timmermans, Everhard Pijl. Jan de Jongh en Arie van Maaren. (op de foto ook het oprichtingsbestuur van Maaren, Benschop, Munnikhof en van Dijk.)’
Tot zover de herinneringen aan de volleybalvereniging zoals L. van den Heuvel ze voor ons optekende. Hartelijk dank!
Utrechts Nieuwsblad 28 mei 1953
Volleybal-competitie van de C.O.V.
Door de Cult. en Ontsp. Vereniging van de Woningbouw Utrecht wordt een zomeravond-competitie Volleybal georganiseerd, waarvoor het innitiatief is genomen door de heren J.C. Berends van de Zuilense Politie en C. Brouwer van de C.O.V. Er zullen negen teams aan deelnemen, en wel drie van ’t Zand, twee van C.O.V., en verder de Politie, V.V.O.O. Ambachtschool en Demka, waarbij wellicht nog enige zestallen zullen komen. De wedstrijden worden gespeeld op het terrein achter de woningen in de Kenaustraat, en zullen elke Dinsdagavond plaats hebben, aanvangende te zeven uur. Gisteravond werden reeds enige vóórwedstrijden gespeeld. De voorz. H. Kool sprak een openingswoord en verheugde zich er speciaal over, dat ook de Zuilense Politie deelneemt, wat zeker de goede verhouding jeugd-politie zal bevorderen. Volgende week Dinsdag zal wethouder K. Kievit de competitie officieel openen.
Hans Rietveld, Theo Vonk, Adriaan van de Hoorn, ?, Jan Roos, ?, Anton de Bree.
Liefde is een groot geluk, maar kan ook een heleboel ellende teweeg brengen. En dus zelfs aanleiding zijn voor een ‘poging tot moord’. Dat leest u in het Utrechts Nieuwsblad van 27 mei 1960.
Man verloor oog bij vechtpartij
Aangeklaagd wegens poging tot moord
Enige agenten van politie die donderdag toezicht hielden bij de wielerwedstrijd De ronde van Zuilen, werden omstreeks vijf uur plotseling weggeroepen om in te grijpen bij een steekpartij in de Marconistraat te Utrecht. In deze staat zagen zij de 47-jarige G. T., een oude bekende van de politie, met een in elkaar geslagen oog op het trottoir liggen. Hij had dit opgelopen bij een vechtpartij met de 44-jarige autohandelaar H.J. van L., Marconistraat 39, die al vijf jaar met de echtgenote van T. samenwoont. T. zal zijn oog moeten missen.
Hij was om 17 uur met zijn auto naar de Marconistraat gereden, gewapend met een stalen ploertendoder en een zelfgemaakt dolkmes. Hij belde aan bij nummer 39, maar er werd niet voor hem open gedaan omdat Van L. uit het raam zag, dat T. gewapend voor de deur stond.
Van L. waarschuwde vlug zijn broer, die een paar huizen verder woont. De broer, M. van L., trachtte T. er van te overtuigen dat hij zijn plan beter kon laten varen, maar T. nam dit niet en viel de behulpzame broer aan.
Van L. die dit uit zijn raam zag holde met een traproede in de hand naar buiten. Hij raakte terstond slaags met T. maar ontweek diens klap met de traproede. Toen T. weer probeerde te steken, sloeg van L. hem de bril van het hoofd. T. werd toen zeer boos. Nogmaals probeerde hij Van L. te steken, maar de traproede sloeg zijn oog in, waardoor hij buiten gevecht werd gesteld.
De politie stelde vast dat T. naar een borreltje rook, al kon hij niet dronken genoemd worden. Hij werd naar het Academisch Ziekenhuis vervoerd, waar operatief werd ingegrepen. De familie Van L. heeft tegen T. een aanklacht ingediend wegens poging tot moord met voorbedachte rade.
Al vele jaren eerder (dit is een foto uit het blad ‘Utrecht in Woord en Beeld uit 1927) stond deze foto op een pagina met de kop ‘Elinckwijk’. De redactie voorzag de foto van de tekst: Zooals overal, beslecht ook in deze wijk de jeugd haar geschillen met een frisch robbertje. Nieuwsgierig kijken de vrienden in de Marconistraat toe wie de ‘‘knock-out’’ zal krijgen. (ook geen uiting van liefde!)
Vooral werknemers van steenfabriek ‘De Volharding’ (later Bredero Bouw Bedrijf) woonden op de Kantonnaleweg. Van een oud-bewoonster heb ik verschillende goede herinneringen op mogen tekenen die zij aan deze woningen had. maar de tand des tijds greep in. Lees er alles over in het Utrechts Nieuwsblad van 26 mei 1954:
GEMEENSCHAPSRAAD ZUILEN
Gesprek over onbewoonbaar verklaarde woningen
(Van een verslaggever)
In de gisteravond gehouden vergadering van de Gemeenschapsraad voor Zuilen werd met voldoening kennis genomen van het feit, dat de Cult.- en Ontsp.-Vereniging ’t Zand en de Stichting Neutraal Verenigingsgebouw tot overeenstemming zijn gekomen betreffende het organiseren van één Feestpark.
Het voorstel van B. en W. van Utrecht betreffende de omzetting van de particuliere Avond-U.L.O.-school in een Gemeentelijke Avond-U.L.O.-school, en de stichting van twee van deze scholen mogelijk te maken, werd door de heer De Wilde toegejuicht, evenals door de heer Kasbergen, die het echter minder prettig vond dat Zuilen dit indertijd zelf niet heeft gedaan. Met algemene stemmen werd besloten sympathie met het plan van B. en W. van Utrecht te betuigen.
De kwestie van de onbewoonbaar verklaring van woningen aan de Kantonnaleweg no. 1 tot en met 12 vergde nogal enige tijd. In Dec. 1952 besloot de raad van Zuilen tot onbewoonbaarverklaring van deze woningen. Door Ged. Staten werd de onbewoonbaarverklaring van de woningen no. 1 en 11 ongedaan gemaakt. B. en W. van Zuilen hebben daarna aan H.M. de Koningin verzocht dit besluit van Ged. Staten ongedaan te maken, op welk verzoek echter geen antwoord is ontvangen. Thans vroegen B. en W. van Utrecht advies aan de Gemeenschapsraad betreffende de onbewoonbaarverklaring van de woningen 1 en 11. Het bestuur van de Gemeenschapsraad adviseerde, het besluit van de Zuilense Gemeenteraad tot onbewoonbaarverklaring te handhaven. Door de heren Dr. Wilhelmij, v.d. Slot, Kasbergen, Kuipers en Heuvel, werd over deze kwestie het woord gevoerd, en allen kwamen tot de conclusie, dat ook de woningen 1 en 11 inderdaad onbewoonbaar zijn. Ook de voorzitter, de heer K. Kievit, wees nog eens op de onbewoonbaarheid van deze woningen, terwijl de heer Kasbergen het rapport van de Zuilense deskundigen ten deze stelde boven dat van Utrecht. Met algemene stemmen werd besloten, B. en W. van Utrecht te adviseren, het besluit van de Zuilense Gemeenteraad betreffende de onbewoonbaarverklaring volledig te handhaven.
Foto uit de tijd dat de woningen aan de Kantonnaleweg nog bewoonbaar verklaard waren. Rond 1928 gingen zo de volgende personen op de foto: achterste rij v.l.n.r. Jaantje de Jong, Jo Eimers, Jo Lagerwei, Jo Schouwburg, Stien de Jong, Dorus Kuipers. Ervoor staan: Ger Eimers, Dik Schouwburg (de man erboven onbekend) mevr. van Bart, Hr. Van Bart, Mw. en Mijnh. Kwakernaak, Frans Kwakernaak, Mw. de Jong, Mw. Eimers, Mw. Schouwburg, Mw. Hogendoorn, Mw. Lagerwei met zoon Wim, Mw. de Jong, Hr. Goedee (het kleine kopje is van Mw. Rietveld) Wim de Jong. Op de voorste rij zien we dan nog: Jo Rietveld, Mw. Bos, Tonie Rietveld, Mw. Rietveld, Mevr. van Bart (de oma van Peter van Bart van de Vrijwillige Brandweer Zuilen) Gert de Jong, de klein Goedee, Peter van Bart en Jannie Schouwburg (mevrouw J. Kortland – Schouwburg van wie ik niet alleen deze foto maar ook de namen heb, bedankt!) van opzij kijkt er een Rietveldje.
De viering van het 12 eeuwen oude Zuilen werd in 1950 voortvarend ter hand genomen. Optochten, teneeluitvoeringen, men deed er alles aan om het feest te doen slagen. Zo’n groot feest vergt natuurlijk ook veel voorbereiding. Het Utrechts Nieuwsblad van 25 mei 1950 doet hiervan verslag.
TWAALF EEUWEN ZUILEN
Uitvoerig programma samengesteld
Het programma van de feestelijkheden, die zullen worden gehouden van 1 tot en met 8 Juli ter gelegenheid van het twaalfde eeuwfeest van Zuilen, is thans gereed gekomen. Het ziet er als volgt uit:
Zaterdag 1 Juli: 11 uur, opening van de feestweek door Burgemeester O. Norbruis in het Julianapark: half 3 hengelwedstrijd in het Merwedekanaal; 3-5 uur optocht; half 6-8 uur gymnastiek-uitvoering door Sport Vereent in het Julianapark; 7 uur, opening van de oud-Hollandse Markt door de burgemeester; 8.00-10.30 uur concerten in het Julianapark, gevolgd door vuurwerk.
Maandag 3 Juli: 2-5 uur kinderspelen; 7-10 uur oud-Hollandse Markt; 9 uur gala-avond openluchtspel in de tuin van het Slot te Oud-Zuylen; 8-9.30 uur korfbalwedstrijd SMS-DVS in Julianapark, en van 9.30-12 uur concerten en amusement, eveneens Julianapark.
Dinsdag 4 Juli; 2-5 uur kinderspelen; 2-10 uur oud-Hollandse Markt: 7 uur inhalen met muziek van de ouden van dagen, die deze dag een autotocht maken; half 8 zwemwedstrijden in het Merwedekanaal; 8-9 uur Volleybalwedstrijd SMS-Onderwijzers in Julianapark; 9.15-9.35 uur judo-demonstratie vereniging “Vanderhorst” in Julianapark; 10-12 uur concert en amusement in het Julianapark: 9 uur openluchtspek Slot te oud-Zuilen.
Woensdag 5 Juli; 2-10 oud-Hollandse Markt; 2.30-4.00 Jeugduitvoering door Sport Vereent in Julianapark; 7-9 Windhondenrennen in Julianapark (de deelnemers worden met muziek ingehaald); 9 uur, openluchtspel Slot Zuilen; 9-12, zanguitvoeringen, concerten en amusement in Julianapark.
De Vrijwillige Brandweer van Zuilen heeft in de loop der jaren heel wat branden en brandjes geblust. Goed dat ze er zijn (en ze zoeken ook nieuwe leden!). Over een brand in de Swammerdamstraat lezen we in het Utrechts Nieuwsblad van 24 mei 1955 het volgende:
Brood tegen warme muur
Binnenbrand in Swammerdamstraat
In de afgelopen nacht, te ongeveer 2 uur, ontdekte de filiaalhouder G. B., dat er een binnenbrandje woedde in de broodbakkerij van de firma Moolenbeek aan de Swammerdamstraat alhier.
De oorzaak van deze binnenbrand was, dat er aan de achterzijde van de oven brood tegen de warme muur lag. Dat brood is gaan broeien, toen begonnen te smeulen en daarna gaan branden. Met één straal op de waterleiding heeft de vrijwillige brandweer de zaak onder de knie gekregen.
De electrische leiding in het pand verschroeide, evenals de deegkuip, terwijl de zich in deze kuip bevindende balen bloem onbruikbaar werden. Een hoeveelheid bakkerijproducten is niet meer verkoopbaar, terwijl het houtwerk in de bakkerij ook schade opliep. De totale schade was niet direct vast te stellen, doch wordt door verzekering gedekt.
Ja, dan verwacht u bij zo’n knipsel natuurlijk een foto van de bakkerswinkel van Moolenbeek die gered werd door de vrijwillige brandweer. Maar die ontbreekt in de collectie van het Museum van Zuilen. (Wel van de voorganger, de heer Plantinga.). Maar ik heb gekozen voor de ‘na-ganger’ de heer A. de Bruijn. Die gebruikte de ruimte voor het maken van zijn schilderingen. Hij was de man die de vele bioscoopreclames maakte in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Een kunstenaar in Zuilen! (foto uit de collectie van Het Utrechts Archief)
Het werd door heel veel inwoners van Zuilen betreurd: de plek van het Verzetsmonument, in de middenberm van de J.M. de Muinck Keizerlaan was de mooiste plek voor dit monument. Maar… Overvecht moest een extra ontsluiting krijgen, een brug over de Vecht bij de J.M. de Muinck Keizerlaan was de beste optie, maar had wel tot gevolg dat het Verzetsmonument moest opschuiven.
Over de plannen tot verplaatsing lezen we in het Utrechts Nieuwsblad van 23 mei 1962
Verzetsmonument Zuilen over 10 jaar verplaatst
Gemeenschapsraad vergaderde
Een mooie maquette van ’t Prins Bernhardplein was dinsdagavond ’t „magnetisch centrum” voor de leden van de Zuilense gemeenschapsraad. Er komt een brug over de Vecht bij de J.M. de Muinck Keizerlaan, daarom moet die laan worden verbreed en daarom ook zal het Zuilense verzetsmonument een stuk moeten worden verplaatst. Dat het nog wel een jaar of tien kan duren eer een en ander zijn beslag krijgt, zoals werd gemompeld, mocht de ernst niet drukken. Een voorstel is een voorstel. De gemeentelijke dienst voor openbare werken heeft een mooi nieuw plekje voor het verzetsmonument op het Prins Bernhardplein uitgekiend, en daarmee konden de meeste leden het wel eens zijn. Op één voorwaarde: het beeld moest ongeschonden blijven.
Omdat er nog enkele wensjes waren en er nog tijd genoeg is, gaat het dagelijks bestuur van de gemeenschapsraad een en ander nog eens met deskundigen bekijken en komt later nog eens met een advies hierover bij de gemeenschapsraad.
Aan het andere monument op het Prins Bernhardplein, dat in de volksmond „de doodkist” wordt genoemd, werd ook enige aandacht besteed. Het is de herinneringsbank aan de voormalige gemeente Zuilen. Die moest nodig worden opgeknapt, en dat gaat gebeuren. Het vijvertje erbij zal worden vervangen door een bloembed en ook dat was nodig.
Vele sprekers lieten een dank u wel horen, omdat een aantal verzoeken over de buslijnen in Zuilen was ingewilligd. Dat wilde niet zeggen dat men helemaal tevreden was.
Er waren wensen over een paar abri’s en dat de loop van bus 6 was ingekort ondervond weinig waardering. Een verbetering achtte men de aansluiting van lijn 3 op lijn 11, die op het Prins Bernhardplein ’t beginpunt heeft. „Maar dan moet 11 niet wegrijden als 3 er juist aankomt”, was een opmerking waarmee men bij de Gevu zijn voordeel kan doen.
Er wordt nog volop gewerkt aan het Verzetsmonument van Zuilen. Hier is men nog in actie in de middenberm van de J.M. de Muinck Keizerlaan.
Rust Roest, maar wat als je Roest heet? En duidelijk niet geroest bent: 50 jaar bij je werkgever. Weer zo’n prachtig jubileum uit Zuilen. We lezen er alles over in het Utrechts Nieuwsblad van 22 mei 1965
Vrijdagmiddag is de heer E.J.A. Roest, Abraham Kuyperstraat 19 in Utrecht in de koffiekamer van de Electro Mechanische Industrie (EMI) aan de Fentener van Vlissingen kade te Utrecht een receptie aangeboden in verband met zijn gouden dienstjubileum bij deze industrie. Hij trad 50 jaar geleden als jongste bediende in algemene dienst in functie, om – na op verschillende afdelingen werkzaam te zijn geweest -in 1955 te worden benoemd tot kassier. Vele zakenrelaties, vrienden, collega’s en medewerkers kwamen de jubilaris tijdens de receptie gelukwensen. De directie bood de heer Roest twee welkome geschenken aan nl. een Solex-bromfiets en een buitenlandse reis, het personeel verblijdde die jubilaris met een schrijfmachine en het Departement Utrecht van de Maatschappij voor Nijverheid en Handel verleende hem de gouden gedenkpenning.
