De huidige enorme stroom van toeristen vindt de Utrechtse souveniers te kust en te keur. Dat is niet altijd zo geweest. Lees over de heer Klaassens en zijn souvenierskiosk in het Utrechts Nieuwsblad van 27 augustus 1958:

Wij spraken met

W. Klaassens (21 „Dommen”)

DE heer W. Klaassens uit de Linnaeusstraat 9 te Utrecht weet wel zo ongeveer wat de vreemdelingen die Utrecht bezoeken, in hun beurs hebben. Althans voor zover ze Dom, Domkerk en Domplein in hun vakantiebezoek hebben opgenomen. De heer Klaassens beheert namelijk de kiosk, die tegen de kerk aanleunt, vlak bij de Runensteen.

In de kiosk een echte souveniruitstalling. Poppen in klederdracht, verpakt in een plastic doosje. Wapenlepeltjes, schemerlampjes in de vorm van Columbus schip Santa Maria, molentjes van Delfts (?) blauw, tafel-, wand- of hoofddoek (naar keuze) met enkele fel gekleurde Utrechtse stadsbeelden erop.

Ja, Utrecht wordt niet vergeten. Kijk maar naar de uitstalling prentbriefkaarten. De Dom niet minder dan 21 maal, telkens uit een andere gezichtshoek genomen. Maar een interieur van de Domkerk heeft de heer Klaassens niet. Gek eigenlijk, zegt hij, want daar wordt juist door bezoekers van de kerk veel naar gevraagd. Maar dan moet ik nee verkopen …

Prentbriefkaarten met molentjes erop doen het best bij Engelse bezoekers. Die zijn overigens niet zo royaal met hun inkopen, weet de kioskhouder. Blijkbaar een wat krappe beurs. Nee, dan zijn de Duitse en ook de Italiaanse klanten duidelijk beter voorzien. Duitsers kopen vooral veel briefkaarten met klederdrachten erop. En Italianen zijn gek op die poppen in zogenaamd „nationaal” kostuum. Mannetjes in vuurrood pakje, met klompen aan en een ronde muts, waarvan men dan thuis, in het buitenland, kan zeggen, dat „er in Nederland ook zo mensen bijlopen.”

Een bepaalde voorkeur bij Fransen heeft de heer Klaassens niet ontdekt. Wel weet hij dat ook zij niet zo royaal zijn als Duitsers en Italianen.

Een artikel dat hard gaat, vormen de distinctieven. Heraldische waanzin, zei een voorbijganger. Maar de heer Klaassens is er mee in zijn schik. Het zijn wapens van textiel, met een stuk Dom en Oude Gracht en het woord Utrecht erop. Heel vroeger werden zulke textielproductjes bij sigaretten verpakt als toegift. In deze tijd doen ze vijftig cent per stuk.

W. Klaassens: …. kranten voor de show …

Kranten hangen er ook aan de kiosk. Maar dat is alleen voor de show. Elf Duitse tegen vier Engelse bladen. Het geeft een echt internationaal tintje aan dit hoekje Domplein. De heer Klaassens gebruikt de bladen als trekpleister, maar verkopen is er bijna niet bij. Het gaat zijn bezoekers om souvenirs.

Onbegrijpelijk voor velen is het plakplaatje dat hier te koop is. Bij de afbeelding staat Utrecht-Holland als tekst, net zo gewoon te lezen als u het hier ziet staan. Dit betekent dus dat het in spiegelschrift op het te versieren vlak komt. Wel vreemd, behalve voor automobilisten, want die kunnen het plaatje aan de binnenkant van hun autoruit plakken en dan zien de buitenstaanders toch in gewoon schrift dat de eigenaar helemaal in Utrecht is geweest.

IJverig en behulpzaam staat de heer Klaassens zijn klanten te woord. Of het gewone of heel goede zaken zullen worden, weet hij meestal al aan de taal, waarin men hem de vragen stelt. Omdat hij, door veel ervaring, de buitenlanders naar nationaliteit heeft leren onderscheiden aan hun koopkracht.

In 1962 werd de heer Langendijk, die een kruidenierswinkel runde in de Jodocus van Lodensteinstraat opgevolgd door de heer Van Dam. Over de winkel werd een boekje uitgegeven onder de titel ‘Wat hebben we gedraaid vandaag?’. Daarin wordt de langjarige geschiedenis van de winkel beschreven. Ook dochter Corrie schreef hierin haar herinneringen aan de winkel. Een klein stukje daarvan:

‘Ik was zes toen mijn ouders vertelden dat we naar Utrecht gingen verhuizen. De opwinding die ik voelde!

En later: losse liters melk tappen uit de melkbus van mijn vader. Brrr… Ik voel nog de ijzige kou. Gezellig wandelen na school met mijn kleine broertje omdat mijn moeder daar geen tijd voor gehad. Zo leerde ik de wijk al snel goed kennen. Op de lagere school tussen de middag aardappels schillen en groenten schoonmaken voor mijn moeder. Ik zie mezelf nog staan in ons kleine keukentje met het mooie granieten aanrecht. En dan die keer dat ik alle doppen van de melkflessen had doorgeprikt. Wat was hij boos, mijn vader.

Als de winkelbel ging ‘blijf maar’ roepen, zodat ma niet voor niets naar voren kwam rennen. Aardig en sociaal tegen de klanten doen. Geen aanstoot geven. Ik zie mezelf weer met tegenzin de winkel inlopen omdat ik voor een keer eens niet aardig wilde zijn…’

Wat ontbreeekt in het verhaal is de brand waaraan de redactie van het Utrechts Nieuwsblad op 11 augustus 1965 aandacht schonk:

Koelinstallatie uitgebrand

UTRECHT — Wat alleen in vakantietijd kan gebeuren, is dinsdagavond de melkhandelaar Van Dam, Jodocus van Lodensteinstraat 1, overkomen.

Tijdens zijn verblijf elders in het land is de motor van de koelinstallatie in zijn winkel warm gelopen. Dit is uitgelopen op een klein brandje, dat de koelinstallatie geheel vernield heeft.

De politie werd ingeschakeld toen zware rookwolken uit de winkel kwamen. Agenten hebben zich aan de achterzijde toegang tot het pand verschaft. Ze hebben de stroom uitgeschakeld, waarna leden van de vrijwillige brandweer Zuilen de koelinstallatie hebben gedemonteerd.

De heer en mevrouw Van Dam met hun zoon Fokke die de zaak nog heeft voortgezet.