Als ik eens…

Ja, als ik eens iets te zeggen had, dan zou ik – iemand die de stad Utrecht lief heeft en haar gaarne zou maken tot de primus inter pares – er eens hartelijk over gaan denken of er van het ,,Julianapark”, dat terecht zoo geliefd is. en dat reeds een prettige verzameling dieren bezit, niet een echt dierenpark te maken zou wezen.

De menschheid is nu eenmaal verzot om een verzameling dieren te zien en laat ik u eerlijk zeggen, dat ik ook behoor tot hen, die gaarne ,,Artis”bezoeken.

Nu weet ik wel, dat het niet mogelijk is om in Utrecht een stichting (niet in juridischen zin bedoeld) als ,,Artis” in het leven te roepen, dat zou teveel in de papieren loopen. Maar eenige uitbreiding ware toch wellicht nog aan de Utrechtsche dierenverzameling te geven, zoodat zij, meer nog, dan tot heden het geval is, een attractie van onze goede stad zoude worden.

Ik heb al eens eerder betoogd, dat Utrecht, als stad in het centrum des lands, en in waarheid ook een middenpunt, zeker nog een groote toekomst tegemoet kan gaan. Van Utrecht uit kan elk punt van Nederland op gemakkelijke wijze in één dag bezocht worden en dus mag men onze goede stad heusch wel propageeren als het beste uitgangspunt voor hen, die ons land willen leeren kennen.

Ik geloof zeker, dat we het zoover zouden kunnen krijgen, mits we er dan maar tegelijk voor zorgen, dat onze eigen stad den vreemdeling ook zooveel attracties biedt, dat hij alleen daarom reeds niet een andere stad boven de onze prefereert.

Nu besef ik zeer goed, dat niet enkel een dierenpark voldoende is om de vreemdelingen te trekken. Maar een dierentuin kan toch van de atracties er één uitmaken. Noemde ik bij een vroegere gelegenheid ook niet reeds het Spoorwegmuseum, dat uitbouw verlangt en dat ook een der aantrekkelijkheden van onze stad kan worden? En is Utrecht, bloemenstad, ook niet een mijner idealen, alleen al met het doel Utrecht te maken tot een geliefd oord?

En zoo is er meer.Maar daaronder behoort wis en zeker ook het dierenpark.

Daarom… als ik eens…

Maar ik heb nu eenmaal niets te vertellen… dus?

Mr. A.L. SICKENS.

Fotobijschrift: Het hertenkamp van het Julianapark (in de tijd dat ‘de hertjes nog gevoederd mochten worden’.)