Een verdwenen fenomeen (en niet alleen in Zuilen) is de melkboer. Kwam bij de klanten aan huis en leverde de melk en andere melkproducten dagelijks vers(?!) aan. Met de komst van ‘hoogbouw’ in Zuilen komt er een kink in de kabel. Het Utrechts Nieuwsblad  schreef hierover op 17 augustus 1959:

KLEINE MELKOORLOG IN WIJK ZUILEN

Slijters weigeren voortaan flat-trappen te beklimmen

Deel huisvrouwen „neemt dat niet”

Compromis-voorstel niet aanvaard

(Van een onzer verslaggevers)

HET heeft lang geduurd, maar nu is het dan toch echt helemaal mis met de melkbezorging in de Talmastraat en omgeving in Zuilen. De slijters Groenendaal, Smits en Abrams hebben „de koppen bij elkaar gestoken” en besloten niet meer de naar hun idee eindeloze hoeveelheden trappen van de flats op te klimmen. Zij zeggen de naam „slijter” niet langer méér eer te willen aandoen; al dat geklim, zo menen ze, brengt de leverancier tenminste vijf jaar eerder in zijn graf en bovendien vat hij kou wanneer alle deuren tegen elkaar staan te tochten en hij er, constant transpirerend, door moet.

Dezer dagen is het begonnen, na de vakantie. Plotseling vonden alle flatbewoners een briefje in de bus met de mededeling dat zij ook na de vakantie verondersteld werden hun zuivelwaren beneden aan de wagen te komen halen. Een groot aantal dames heeft hiertegen uiteraard veel bezwaren, omdat niemand trappen klimt voor zijn plezier. Maar derhalve begrijpen zij ook wel dat hun slijter er wat men noemt tabak van heeft.

In de Talmastraat dreigt het echter goed mis te gaan. De conferentie van de drie melkboeren was nog maar net koud, de drukinkt van de huis-aan-huis-mededelingen was nog nat, toen mevrouw Perquin van nummer 93 in conferentie ging met haar mede-flatbewoonsters. Het woord „actie-comité” is uiteraard te weids, maar de dames hebben al vele uren besteed aan onderhandelingen met hun melkboer. Zaterdag is wat dat betreft een lange dag geweest.

Vanmorgen stonden de overleggingen in het teken van intern beraad. Zo vonden wij vier dames in het trappenhuis van de flat waar mevr. Perquin woont. Hoe het zo kwam zal wel altijd onduidelijk blijken, maar tijdens onze informaties groeide dit aantal tot elf, twaalf. Tijdens onze aanwezigheid werd het pas afgekomen compromis-voorstel van melkboer Abrams besproken.

Het slijtende driemanschap redeneert er heel nuchter over: Wij zijn zo ongeveer de enigen in Utrecht die tot nog toe alle trappen beklommen. In de meeste andere wijken gebeurt dit allang niet meer. Waarom wij dan wel? Je sjouwt je kapot en transpireert je ziek als je zeven uur achtereen trap op trap af moet met in iedere hand 25 kilo gezuivelde zaken.

De andere kant

Wat zeggen de dames rondom mevrouw Perquin? Waarom moeten wij daarvan de dupe worden? Stel je voor dat mijn man ’s morgens naar zijn baas gaat en zegt: hier ben ik maar ik doe niets, want daar slijt ik van.

Als we nu toegeven vinden we morgen ook een briefje van de bakker in de bus en overmorgen iets dergelijks van de groenteman. De regelingscommissie neemt geen standpunt in, zeggen de dames. Die geven ons gelijk én ze geven de melkboer gelijk  Laat die saneringscommissie dan consequent zijn en alles vrij geven, zodat wij zélf een melkboer kunnen uitzoeken.

Wel, met die opmerking wordt de klok dan ineens een flink aantal jaren teruggezet. Naar de tijd toen alle melkboeren zich nog veel ongelukkiger sjouwden, liepen en reden, omdat zij hun klanten in de halve stad hadden.

Melkboer Groenendaal, die een andere wijk heeft, is niet zo radicaal als het lijkt. De dames komen wel naar beneden om hun melk te halen, maar eerst is hun slijter naar boven gekomen om de flatbewoonsters van zijn aanwezigheid in kennis te stellen. Abrams ziet ook wel dat het een kwestie is van geven en nemen en dus heeft hij net vandaag bekend gemaakt: ik wil drie dagen per week naar boven komen wanneer de dames als tegenprestatie drie dagen naar beneden willen gaan. Dit voorstel werd dus net besproken toen wij aanwezig waren. Het voorstel werd van de hand gewezen, omdat de dames rondom mevrouw Perquin niet willen schipperen in deze melkoorlog.

Volledigheidshalve zij vermeld dat niet alle bewoonsters van deze flat zich achter de radicale actie hebben gesteld en dus niet weigeren naar beneden te komen. Zij voelen er niet voor hun melkboer te boycotten door de zuivel in de winkel te halen die verderop staat. Boycotten is het woord dat de melkboer zelf gebruikt voor de actie. Abrams voelt trouwens weinig voor inmenging van de pers. Ik ben mans genoeg om m’n eigen kousen op te rollen, aldus drukte hij zich uit.

Nogmaals zij gezegd, dat lang niet alle klanten van het driemanschap hun bezwaren in boycotacties naar voren brengen, maar in deze ene flat woedt de strijd het ergste. De slijters hopen, dat dit initiatief vooralsnog te beschouwen als een klein binnenbrandje, niet overwaait naar andere, reeds gepacificeerde delen van de stad Utrecht, en zo de hele stad weer in vuur en vlam zet.

Dit zegt de regelings – commissie

De heer A.P.H. van Schalk, voorzitter van de commissie die is belast met de sanering van de melkslijterij, deelt ons mee, dat voor de flatbezorging geen regeling is getroffen. Alle slijters organiseren dit in overleg met hun klanten. Het is zelfs zo, dat de organisaties de verantwoordelijkheid van een uniforme regeling, die de slijters verplicht alle trappen op te gaan, niet willen dragen, gezien de grote moeilijkheden die het bezorgen in flats kan meebrengen voor de gezondheid van de bezorger.

Er zijn nog geen conclusies over gemaakt, maar ook wij, aldus de heer Van Schalk, durven die verantwoordelijkheid niet aan. Er zijn inderdaad vele gevallen van mensen die op hun vijftigste jaar reeds „versleten” waren door het zware werk in flatgebouwen.

De ervaring is, dat flatbewoners over het algemeen begrip hebben voor de moeilijke situatie en de slijters wel tegemoet willen komen. Bij moeilijkheden treedt de regelings-commissie vaak bemiddelend op.

De kwestie bediening hoogbouw heeft overigens niets te maken met de wellevendheid van de zijde van de slijters om ouden van dagen, invaliden en vrouwen in verwachting te allen tijde hun diensten aan te bieden, ook als dat het bestijgen van trappen betreft.

Aan het eind van de Min. Talmastraat werd de Pedagogenbuurt gebouwd, met de hoge flats, zonder lift…