Emigranten: al eerder plaatsten we een knipsel over een familie die gaat emigreren. Ook uit Zuilen vertrokken veel inwoners, vaak vanwege de grote woningnood, soms met het idee: ‘Het wordt ons hier te vol’. Het Utrechts Nieuwsblad van 12 juli 1963 doet verslag van ‘wéér’ een emigrantenfamilie.

Jonge harten kloppen vol verwachting

In de woning van zijn ouders vertelt de 18-jarige kok J.H. de Lange (Minister Talmastraat 118 I, Zuilen) hoe de woningnood er de oorzaak van is dat hij gaat emigreren. Zijn vrouw, de 17-jarige P.E.M. de Lange-Midden vindt het prettig. Daar ligt tenminste toekomst voor ons, zegt zij hoopvol.

Haar broer woont al enkele jaren in Australië, in Sidney, en heeft het er best naar zijn zin. Hij is er tandtechniker. Hij wacht ons in Australië op, vertelt de heer De Lange en wij zullen zo lang op kamers naast hem wonen.

EEN BAAN? O, die ligt misschien al voor mij klaar. Mijn zwager schreef zo iets …

Mevrouw M. de Lange-Beringen, de moeder van de emigrant bij wie hij inwoont, wijst erop dat haar zoon en schoondochter wel een van de jongste echtparen vormen die gaan emigreren. Ik geef hun groot gelijk, zegt ze, al zal het moeilijk vallen hen zien te vertrekken en (vooral) de kleine voorlopig niet meer te zien.

Zaterdagavond vaart het Italiaans schip de Aurelia uit Rotterdam weg, koers zettend naar Australië. Vijf weken lang duurt de tocht. Dat is voor ons nog een prettige vakantie, zegt de jonge kok. Kijkend naar de baby in de box: Die zal wel gauw Engels spreken. Straks moeten wij het nog van hem leren. Lachend: Maar wij hebben privéles in Engels gehad, dus het zal wel meevallen.

NU KNABBELT hij in zijn box aan een koekje, morgen dobbert hij op een groot schip naar Australië. De 16 maanden oude Eddie de Lange is zich nergens van de grote zeereis bewust. Zijn ouders daarentegen maar al te goed.