Oud Nieuws 13 oktober 1964

Op 13 oktober is weggevlogen de tamme zwarte kraai van mevrouw v.d. Schaft, Prinses Beatrixlaan 27 te Utrecht. Het dier kan enigszins praten.

Fotobijschrift: Het zal toch niet zo zijn dat de kraai werd opgezet voor het Natuur-historich Museum dat in het Julianapark-Restaurant werd ondergebracht? O nee, dat werd al in 1943 gesloten.

 

Oud Nieuws 12 oktober 1956

Nieuwe straatnamen in Zuilen

B. en W. van Utrecht hebben in overleg met de gemeenschapsraad thans voor nieuw aangelegde en geprojecteerde straten in de wijk Zuilen namen voorgesteld.

Tot de nieuwe namen behoren Nijenrodeplantsoen, Nijenrodelaan, Zuilenveldlaan, Zwanenvechtlaan, Harteveldlaan, Vreelanthof, Gansenhoeflaan, Oosterspoorlaan, De Kloplaan, Huis te Zuylenlaan, Daelwijcklaan, Soetendaallaan, Cromwijcklaan, Vechtplantsoen, Boelesteinlaan, Vechtensteinlaan, Queeckhovenplein, Goudestein-laan, Weeresteinlaan, Elsenburglaan, Rupel Mondelaan, Lieven-de-Keylaan, Van Heukelomlaan.

Fotobijschrift: De Zwanenvechtlaan met rechts nog een van de beroemde Gele Scholen die moest wijken voor de komst van winkelcentrum ‘Rokade’. Foto uit de collectie van Het Utrechts Archief.

Oud Nieuws 11 oktober 1961

U. N.-operatie zilverpapier
Henk Favier: 88e die invalidenwagen kreeg
(Van een onzer verslaggeefsters)

IK GELOOF dat ik er niet meer uit wil, zei dinsdagavond de 22-jarige Henk Favier uit de De Lessepsstraat 20 te Utrecht, toen hij in de gloednieuwe invalidenwagen zat die hij door middel van de U.N.-operatie Zilverpapier had gekregen. Henk kan niet zien en iedere beweging kost hem moeite. Het wagentje zal hem voor het eerst na lange tijd weer in staat stellen te gaan genieten van het buiten zijn.
Vroeger kwam hij zelden op straat, dan wandelde hij een heel enkele keer aan de arm van zijn moeder, maar was dan al naar een klein eindje doodmoe.
Hoe voel je je nu, Henk, vroeg je moeder toen hij in het wagentje was geklommen. Gelukkig, zei hij allen maar. Mevrouw Favier zal haar zoon als het mooi weer is rondrijden. Als mijn moeder het maar uithoudt, zei Henk. Doch zij wuifde zijn bezwaren weg.
Toen Henk nog een klein jongetje was, werd hij ‘s morgens dikwijls ziek wakker. Eigenaardig genoeg was hij meestal een uur daarna weer kiplekker. Later bleek dat Henk een tumor in de kleine hersenen had. Hij werd geopereerd, maar helaas had deze ingreep tot gevolg dat de jongen het gezichtsvermogen verloor.
Henk was toen zes jaar. Om het toch te leren zijn ledematen te gebruiken, deden zijn ouders gymnastiek met hem. Toen Henk acht jaar was werd hij getest, het resultaat was dat hij niet naar school mocht.
Later kreeg hij een huisonderwijzeres en ten slotte bracht hij het in de blinden inrichting Bartiméus te Zeist tot de tweede klasse ulo. Nu brailleert hij nog geregeld boeken voor dit instituut. Verder luistert hij naar de radio en naar de bandjes van een bandopname-apparaat.
Henk voelt zich nu zeer gelukkig met het wagentje dat voortaan zijn wereld zal verwijden.
Dit was het 88e invalidenwagentje, dat door bijdragen in natura en geld uit de lezerskring van het U.N., maar ook door de activiteiten van de vrijwillige depothouders, kon worden uitgereikt.

Fotobijschrift: Dinsdagavond werd een invalidenwagen gebracht bij de familie Favier te Zuilen, voor de 22-jarige zoon Henk. Hier zit hij met een gelukkig gezicht in de gloednieuwe wagen.

Trots op Werkspoor deel 13

Deze week het (voorlopig) laatste deel van de prachtige serie filmpjes die Peter Bastiaanse maakte over producten die bij Werkspoor-Utrecht werden gemaakt.

De film laat het houten vleugelsegment zien dat Werkspoor bouwde in opdracht van Fokker. De opname voor ‘in de foto’ werd gemaakt tijdens een frisse voorjaarsdag. Daar sta ik een beetje handenwrijvend in de onverwarmde opnamestudio. Reden voor de heer Bastiaanse om het te laten sneeuwen. (Dat u niet denkt dat ik zonder jas in de sneeuw sta natuurlijk.)

Het schaalmodel op de Werkspoortafel werd in elkaar gezet door Gerard van der Louw. De foto is van de heer De Vries, een oud-Werkspoorder, die aan dit vleugelsegment heeft meegewerkt.

 

Oud Nieuws 10 oktober 1949

ZUILEN

Nieuwe en veranderde straatnamen

B. en  W. van Zuilen hebben besloten aan de straat, gelegen op het voormalige Herculesveld en waaraan thans de Koningin Wilhelminaschool voor U.L.O.-onderwijs in aanbouw is, de naam te geven van Herculesveldstraat.

De naam van het gedeelte van de Daalseweg, lopende van de Sweder van Zuylenweg tot aan de F. Koolhovenstraat, te veranderen in Edisonstraat. De huisnummering blijft onveranderd.

De Prins Bernhardkade en de J.M. de Muinck Keizerkade zullen in den vervolgen heten Prins Bernhardlaan en J.M. de Muinck Keizerlaan. Het woordje kade is dus vervangen door laan, mede omdat door het dempen van het water, waaraan deze straten waren gelegen, is gedempt en dus van kade niet meer gesproken kan worden.

Fotobijschrift: De Koningin Wilhelminaschool. Mooie school, maar ‘Herculesveldstraat’, dát is het nooit geworden.

Oud Nieuws 9 oktober 1967

IN DE MERWEDEHAL van de Jaarbeurs is zaterdag voor de vierde keer het nationaal kampioenschap bloemschikken voor amateurs gehouden. Onder de 165 deelnemers was een Utrechts echtpaar: de heer en mevrouw B.A. van der Kroef, Sweder van Zuylenweg 102. Zij zijn hier bezig aan het vrije stukje. Namens het ministerie van cultuur, recreatie en maatschappelijk werk reikte mejuffrouw drs M.A.C. Taminiau zaterdagmiddag de ereprijs uit aan de landelijke kampioene mevrouw C. Verhoef uit Rotterdam. Het kampioenschap stond open voor leden van het Algemeen verbond van volkstuinverenigingen in Nederland en de Koninklijke Nederlandse maatschappij voor tuinbouw en plantenkunde.

Oud Nieuws 8 oktober 1964

Bromfietsdief:

Ik geef me over, ik heb het gedaan

“Ik geef me over, ik heb het gedaan.” Met zijn armen hoog in de lucht schreeuwde de zeventienjarige loodgieters-leerling B. uit Utrecht het dinsdag uit. Vier bebaarde straatmakers gaven geen krimp, zij bleven rustig op de politie wachten, die de knaap arresteerde. Het was een goede vangst, want met B. kon de politie nog drie andere jonge bromfietsdieven aanhouden, allen goede bekenden van de Utrechtse politie.

De zeventienjarige G.K. Kleinveld ontdekte maandagavond in de Joh. Uitenbogaertstraat in de wijk Zuilen B., die bij een fonkelnieuwe brommer scharrelde. Kleinveld waarschuwde de politie, die dinsdagochtend de bromfietsbekijker opwachtte. De knaap liet de brommer in de Joh. Uitenbogaertstraat staan en liep naar de Amsterdamsestraatweg.

Even raakte de politie het spoor kwijt, waarvan B. profiteerde om ’n tegen de afrastering van het Julianapark staande bromfiets te starten. Op dat moment sprongen de twee rechercheurs de dief op het lijf. Deze gooide de politiemensen echter de bromfiets voor hun voeten en rende de Petrus Dathenusstraat in.

Gelukkig voor de politie kwamen toen de vier stoere straatmakers aanrijden. Zij gingen naar hun werk in Breukelen. Snel zetten zij de achtervolging in. Een straat verder, in de Nicolaas Sopingiusstraat, reden zij de vluchteling op de stoep klem.

Op het hoofdbureau van politie bekende hij met drie kornuiten tenminste zeven gloednieuwe bromfietsen in Utrecht en omgeving te hebben gestolen. Tegen de afrastering van het Julianapark stonden er twee, in de Joh. Uitenbogaertstraat een.

Zijn collega’s-in-het-kwaad zijn zeilmaker R. (17) en fabrieksarbeider W. (22) uit Utrecht en Van der W. (17) uit Den Haag. De laatste is woensdag in Den Haag aangehouden, waarna hij werd overgebracht naar de Stichting Valkenheide in Maarsbergen.

Oud Nieuws 7 oktober 1961

Het badhuis aan de Dieselweg in Utrecht zal belangrijk moeten worden uitgebreid. Men kan het grote bezoek niet meer in een redelijk tempo verwerken en er komen wachttijden voor van een uur en langer.

Het plan voorziet in de uitbreiding van het huidige aantal van tien douchecellen en één badkuipcel tot 24 douchecellen en één badkuipcel. Als gevolg van deze uitbreiding is het noodzakelijk de capaciteit van de boilers te vergroten.

Hierin kan worden voorzien door op de nieuw te maken droogzolder twee boilers met een inhoud van 2500 liter elk en twee expansievaten te plaatsen. Voorts zijn in de uitbreiding opgenomen enkele technische voorzieningen.

De kosten worden geraamd op ƒ 196.000. B. en W. stellen de gemeenteraad voor dit bedrag aan de uitbreiding van dit badhuis te besteden.

Oud Nieuws 6 oktober 1958

Utrechters als emigranten

Neem als emigrant vooral juspan mee

Familie Vervoort

pakt de zaken doeltreffend aan

(Van onze Australische correspondent)

„Wanneer de mensen gaan emigreren, laten ze dan vooral hun juspan meenemen”. Dit is het advies van mevrouw Vervoort, bij wie we tegen het uur van de warme maaltijd binnenstapten. Je kon eigenlijk ,,op de lucht afgaan”, want mevr. Vervoort was net bezig vlees te braden in haar Utrechtse pan.

Het ontbreken van dit keukenattribuut zou voor deze vroegere Utrechtse huisvrouw een ramp geweest zijn, zo zegt ze. Vooral bij de familie Vervoort, die uit vele leden bestaat. Ze zijn niet helemaal meer thuis, maar komen toch vrij regelmatig bij vader en moeder langs.

De familie Vervoort, die in Utrecht aan de St.-Winfridusstraat 54 bis woonde, heeft al drie getrouwde kinderen. Een dochter trouwde met de heer H. Herber , die vroeger in de Bataviastraat te Utrecht woonde. Ook de zoons Toon en Jan vonden een vrouw. Het gezin wordt gecompleteerd door de dochters Rinie en Adri. Een uitgebreide familie. Ieder lid werkt en het gaat ze goed.

Toen de heer Vervoort nog als schoenmaker in de Domstraat werkte, had hij het moeilijk. Men zag in Australië betere kansen en vertrok. Eerst kwam de familie terecht in een kamp in de staat Nieuw-Zuid-Wales. „ Zo gauw mogelijk eruit”, zeiden de gezinsleden. Hun pogingen lukten. Ze vonden onderdak in een gedeelte van een huis, dat gehuurd kon worden.

„Het is hier, op onszelf, al een stuk beter,” zo zegt mevrouw Vervoort. „Ik kan ten minste weer m’n eigen potje koken en daarom ben ik zo blij, dat ik de juspan heb meegenomen.”

Nu de woonruimtehindernis genomen is, zijn alle gezinsleden toekomstplannen aan het maken. Vader Vervoort ziet zich weer in een eigen schoenmakerij, maar in de eerste plaats gaat hij de taal leren. Om het Engels en tevens het Australische bedrijfsleven te leren kennen, werkt het hoofd van het gezin nu op een orthopedische fabriek.

Over het vakwerk dat daar geleverd wordt. is hij niet bar geestdriftig. „Dat doen ze in Nederland beter”, zo meent hij. „Maar,” vergoelijkt hij meteen, „het is nog een jong land hier. Het komt allemaal wel.” En vader Vervoort zal daar graag zijn steentje toe bijdragen!

Zoon Toon wil graag een groentewinkel beginnen. Jan is gediplomeerd gasfitter. Hij vond werk bij de spoorwegen. De meisjes hebben ook banen waar ze zich prima in thuisvoelen.

Fotobijschrift: Schoenmaker Vervoort uit de St. – Winfridusstraat in Utrecht waagde de emigrantensprong naar Australië . Hij en zijn kinderen moeten hun weg nog vinden in het nieuwe land , maar ze hebben de opbouw van een gedegen toekomst ‘ met geestdrift aangepakt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

„We hebben het best naar onze zin,” zo verklaart het gezin eensgezind. Toch heeft de familie Vervoort wel enige kritiek op de voorlichting, die ze in het vaderland kregen. „Het is hier allemaal zo anders, dan ze je in Nederland vertellen,” zegt mevrouw Vervoort.

En ook haar man meent dat de aspirant-emigrant nooit genoeg goede, betrouwbare inlichtingen kan krijgen. „Met alles wat je al weet, doe je hier je voordeel,” zo zegt hij tot besluit.