De Prins Bernhardlaan werd vernoemd naar de echtgenoot van koningin Juliana. Op de tekentafel ging de -laan nog van start als -kade, maar vanwege het dempen van de sloot middenberm in de Burgemeester van Tuyllkade (en de andere -kades in Zuilen) is afgezien van het aanbrengen van water in déze middenberm en werd het -laan.
Prins Bernhard mag dan de naamgever geweest zijn, de laan werd voor een heel groot deel vormgegeven door de Zuilense gemeente-architect W.C. van Hoorn.
Vanaf de rotonde richting Utrecht staat links het Verzetsmonument van Zuilen. Het monument stond oorspronkelijk in de middenberm van de J.M. de Muinck Keizerlaan. Omdat de laan een onderdeel werd van een rondweg ter ontsluiting van Overvecht, besloot men het te verplaatsen naar het plantsoen dat in 2004 vernoemd werd naar Henny Knipschild, één van de verzetsstrijders van het eerste uur die 27 september 1944 door de bezetter beestachtig werd gemarteld en vervolgens gefusilleerd.
Het monument werd ontworpen door W.C. van Hoorn., het beeldhouwwerk werd uitgevoerd door Jo Uiterwaal. De schaal van speciaalstaal werd geschonken door de Demka-fabrieken.
Ná de onthulling van het monument in 1949 zijn nóg twee namen toegevoegd aan de oorspronkelijke lijst op het linker schild: S. Innikel en D. van den Brink. Sjerk Innikel overleed in mei 1945 in een Duits concentratiekamp aan de verwondingen die hem door de Duitsers waren aangebracht tijdens verhoren die bedoeld waren om zijn moeder te verraden.
Dirk van den Brink kwam om het leven toen hij als krijgsgevangene aan de beruchte Birma spoorlijn tewerk werd gesteld. Beide namen kwamen pas na de onthulling van het Verzetsmonument aan de oppervlakte.
Enige meters vóór het monument ligt de (slecht leesbare) gedenksteen waarop de slachtoffers vermeld staan die in de Tweede Wereldoorlog om het leven kwamen die bij Werkspoor werkten. Deze steen werd na sluiting van de fabriek hier geplaatst.
Ook in dit plantsoen werd de luidklok geplaatst die na de Tweede Wereldoorlog door de Demka geschonken werd aan de St.-Ludgerusparochie in Zuilen, ter vervanging van de bronzen klokken die door de Duitsers werden geroofd. Na sloop van de kerk belandde de klok uiteindelijk hier.
De vier woningen tussen de Prinses Beatrixlaan en de Huis te Zuylenlaan werden vanaf het begin vooral bewoond door dominees en artsen.
Voorbij de Huis te Zuylenlaan komen we bij een lange rij woningen, het ontwerp van de woningen Van Hoorn aan de Burgemeester van Tuyllkade waren een groot succes, zij werden daarom ook gebouwd aan de Prins Bernhardlaan. Voor de inrichting van de middenberm werd het hoveniersbedrijf Copijn ingeschakeld.
Naast de rij woningen heeft lange tijd een stuk grond braak gelegen. Het is de plek waar we Bibliotheek Zuilen vinden.
Al in de Zuilense periode (vóór 1954) werden plannen gemaakt om iets met het terrein te doen. Zuilen was begin jaren vijftig hard toe aan een eigen theater, annex bioscoop. De Zuilense gemeente-architect, W.C. van Hoorn had veel succes met de door hem ontworpen twee scholen voor Zuilen, de zogenoemde ‘Gele Scholen’ naast Het Schaakwijk. Voortbordurend op dat ontwerp maakte hij een schets voor de bioscoop/theaterzaal. De bouw hiervan ging helaas niet door, de annexatie gooide roet in het eten.
Voor informatie over de even zijde van de Prins Bernhardlaan leest u de tegel met de qr-code aan de overkant.
Het aanbrengen van de door de Demka-staalfabrieken geschonken schaal van speciaalstaal.
Meer weten over de Prins Bernhardlaan en/of Zuilen: www.museumvanzuilen.nl
