Eerst maar eens kijken wie de naamgever van de straat was: Johannes van Andel was o.a. pastoor te Genderen en werd in 1590 te Utrecht als predikant door den Raad der stad aangesteld. ‘V o e t i u s  zal wel gelijk hebben, als hij zegt, dat men hier iets goeds van hem hoopt, “vermits syn soet, vreedsaemig en discreet humeur, neffens de goede gaven van prediken…”

Johannes van Andelstraat ‘van toen’ gaan we aan de wandel en doen alsof het 1938-’39 is. Dit tijdspad is niet toevallig gekozen. We beschikken over een adressenbestand uit die tijd, dus kunnen we als we door deze straat lopen aangeven wie er woonde of welke winkel er zat.

Van de straat zelf blijkt maar weinig te verhalen.

We starten de wandeling bij de Nicolaas Sopingiusstraat. Hoewel de winkel rechts als postadres Nicolaas Sopingiusstraat 9 heeft, zullen veel bewoners van de Johannes van Andelstraat hier een voet over de drempel hebben gezet. Ooit begon het echtpaar De Buck in deze winkel hun heetwaterstokerij. Dit was een vaker voorkomende nering in een periode dat lang niet alle woningen verzien waren van een geiser of boiler. Men kocht een vaatje heet water voor de was. Het werd ook bij u thuisbezorgd.

Mevrouw De Buck in de deuropening van de heetwaterstokerij.

Een oud-bewoner van de Johannes van Andelstraat werd gevraagd om zijn herinneringen aan de straat:

‘Jullie speelden toch wel? Ook op straat toch? Honkballen? En dat noemde je dan slagbal, met de putten als honk!’ ‘Ja, dat klopt’.

‘En, speelden jullie dan met een echte honkbal? Of gewoon een tennisbal, net als bij ons in de Balderikstraat?’

‘Nee, nee, dat was ook bij ons gewoon een tennisballetje hoor.’

‘En een echte honkbalknuppel zal het ook niet geweest zijn, maar gewoon een stuk hout?’.

‘Klopt, daar speelden wij ook mee’, was het antwoord.

‘Maar dan zal er toch ook wel eens een ruit gesneuveld zijn, met dat spelletje? Dat gebeurde bij ons in de straat namelijk ook wel’.

‘Ja,’ sprak de oud-bewoner toen, en vervolgde met: ‘en een gebroken neus’!

Nu begint het toch al aardig op een verhaaltje uit de straat te lijken.

‘Wat zegt u nu, een gebroken neus? Vertel!’

‘Nou, er was een jongen die uithaalde om de bal een mep te geven, net toen zijn vader de deur opende, het slaghout kwam vol op de neus van de ongelukkige vader terecht. Die was dus gebroken.’

Mevrouw Hund uit de Johannes van Andelstraat vertelde het volgende verhaal:

‘Wij kwamen na ons trouwen in de Johannes van Andelstraat wonen. Op een dag kwamen mijn broer en zwager op bezoek, omdat er in hun wijk (Elinkwijk) een razzia op handen was. De Duitsers zouden volgens zeggen tot de Sweder van Zuylenweg gaan, dus bij ons zaten ze goed. Opeens kwam er een Duitse auto de straat inrijden. De mannen vluchtten via de keukenvloer onder de grond. De loper ging er weer overheen en van de vier mannen was niets meer te zien.

Wij hielden de auto in de gaten. Er stapten zes Duitsers uit en vanachter de gordijnen konden we zien dat zij in twee groepjes van drie naar beide kanten van de straat gingen.

Opeens kwam onze Duitse overbuurman, de heer Schaperdoth, naar buiten. Hij ging naar zijn landgenoten en begon een praatje met hen. Al snel stonden zij alle zes om hem heen. Na een tijdje, ik denk zo’n minuut of tien, gingen ze met hem mee naar boven. Ze zijn de hele middag boven gebleven: later hoorden we dat mevrouw Schaperdoth twee keer koffie voor hen gezet had.

Door dit alles was het inmiddels zo laat (en donker) geworden, dat de heren toen zij beneden kwamen direct naar de auto gingen en van een razzia niets meer kwam. Maar onze mannen hebben wel tot donker onder de vloer gelegen’.

Leden van de buurtvereniging Johannes van Andelstraat (en andere straten in de ‘predikantenbuurt’) tijdens hun jaarlijkse dagje uit in 1946.

Meer weten over de Johannes van Andelstraat en/of Zuilen: www.museumvanzuilen.nl