Utrechters als emigranten

Neem als emigrant vooral juspan mee

Familie Vervoort

pakt de zaken doeltreffend aan

(Van onze Australische correspondent)

„Wanneer de mensen gaan emigreren, laten ze dan vooral hun juspan meenemen”. Dit is het advies van mevrouw Vervoort, bij wie we tegen het uur van de warme maaltijd binnenstapten. Je kon eigenlijk ,,op de lucht afgaan”, want mevr. Vervoort was net bezig vlees te braden in haar Utrechtse pan.

Het ontbreken van dit keukenattribuut zou voor deze vroegere Utrechtse huisvrouw een ramp geweest zijn, zo zegt ze. Vooral bij de familie Vervoort, die uit vele leden bestaat. Ze zijn niet helemaal meer thuis, maar komen toch vrij regelmatig bij vader en moeder langs.

De familie Vervoort, die in Utrecht aan de St.-Winfridusstraat 54 bis woonde, heeft al drie getrouwde kinderen. Een dochter trouwde met de heer H. Herber , die vroeger in de Bataviastraat te Utrecht woonde. Ook de zoons Toon en Jan vonden een vrouw. Het gezin wordt gecompleteerd door de dochters Rinie en Adri. Een uitgebreide familie. Ieder lid werkt en het gaat ze goed.

Toen de heer Vervoort nog als schoenmaker in de Domstraat werkte, had hij het moeilijk. Men zag in Australië betere kansen en vertrok. Eerst kwam de familie terecht in een kamp in de staat Nieuw-Zuid-Wales. „ Zo gauw mogelijk eruit”, zeiden de gezinsleden. Hun pogingen lukten. Ze vonden onderdak in een gedeelte van een huis, dat gehuurd kon worden.

„Het is hier, op onszelf, al een stuk beter,” zo zegt mevrouw Vervoort. „Ik kan ten minste weer m’n eigen potje koken en daarom ben ik zo blij, dat ik de juspan heb meegenomen.”

Nu de woonruimtehindernis genomen is, zijn alle gezinsleden toekomstplannen aan het maken. Vader Vervoort ziet zich weer in een eigen schoenmakerij, maar in de eerste plaats gaat hij de taal leren. Om het Engels en tevens het Australische bedrijfsleven te leren kennen, werkt het hoofd van het gezin nu op een orthopedische fabriek.

Over het vakwerk dat daar geleverd wordt. is hij niet bar geestdriftig. „Dat doen ze in Nederland beter”, zo meent hij. „Maar,” vergoelijkt hij meteen, „het is nog een jong land hier. Het komt allemaal wel.” En vader Vervoort zal daar graag zijn steentje toe bijdragen!

Zoon Toon wil graag een groentewinkel beginnen. Jan is gediplomeerd gasfitter. Hij vond werk bij de spoorwegen. De meisjes hebben ook banen waar ze zich prima in thuisvoelen.

Fotobijschrift: Schoenmaker Vervoort uit de St. – Winfridusstraat in Utrecht waagde de emigrantensprong naar Australië . Hij en zijn kinderen moeten hun weg nog vinden in het nieuwe land , maar ze hebben de opbouw van een gedegen toekomst ‘ met geestdrift aangepakt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

„We hebben het best naar onze zin,” zo verklaart het gezin eensgezind. Toch heeft de familie Vervoort wel enige kritiek op de voorlichting, die ze in het vaderland kregen. „Het is hier allemaal zo anders, dan ze je in Nederland vertellen,” zegt mevrouw Vervoort.

En ook haar man meent dat de aspirant-emigrant nooit genoeg goede, betrouwbare inlichtingen kan krijgen. „Met alles wat je al weet, doe je hier je voordeel,” zo zegt hij tot besluit.